Com a inquietude nas imagens - ( em Português i Popolsku )

As imagens começam com a inquietude, às vezes, com as
frustrações e, muitas vezes, com momentos de profunda nostalgia.
Podem, também, começar com o que sinto quando
me perco a olhar e as coisas começam a desfocar.
Começo a ver para lá do que lá está e a imagem passa a ser uma
criação... uma distracção. Depois, pego na máquina e capturo
aquilo que me enche os olhos, que me toca a retina e a preenche
na sua totalidade. Há que enjaular a imagem naquilo que se chama
enquadramento. Prende-se a imagem e, eventualmente, se tiver
metade daquilo que senti quando a fotografei, pode ser que tenha
a ousadia de a criar e de a mostrar. A imagem que me prendeu,
fica minha cativa. Fotografar é um acto de liberdade e, também,
de algum sofrimento. É um investimento de mim. Custa-me quando
na imagem não há nada daquilo que senti quando a criei. Mas há,
depois, a descoberta e a vontade de recomeçar. Nunca nada está
acabado nem aprendido.
Sei que não sou metade do homem que gostaria de ser. A
fotografar finjo e, às vezes, consigo ser esse outro que, na
realidade, não sou.
Gonçalo Franco, 30.11.09
∫
Obrazy rodzą się z niepokoju, czasem z frustracji,
często z momentów głębokiej nostalgii.
Mogą również powstawać z tego, co czuję, gdy
gubię się w patrzeniu i rzeczy wokół mnie tracą
ostrość.
Zaczynam widzieć poza tym, co jest i obraz staje się
kreacją… rozproszeniem uwagi. Później biorę do ręki
aparat i chwytam to, co wypełnia mi oczy, co dotyka
siatkówki oka i zajmuje ją całą. Trzeba uwięzić obraz
w tym, co nazywamy kadrem. Chwytam obraz i jeśli
odnajdę w nim choć połowę tego, co czułem fotografując
go, być może ośmielę się go stworzyć i pokazać.
Obraz, który mnie ujął, staje się moim więźniem.
Fotografowanie jest aktem wolności, ale także rodzajem
cierpienia. Jest ofiarowaniem samego siebie.
To dla mnie bolesne doświadczenie, gdy w obrazie nie
odnajduję nic z tego, co czułem, gdy go tworzyłem.
Później jednak następuje odkrycie i chęć, by zacząć na
nowo. Nic nigdy nie jest ostatecznie zakończone ani
opanowane.
Wiem, że nawet w połowie nie jestem takim człowiekiem,
jakim chciałbym być.Fotografując udaję, ze jestem,
a czasem nawet staję się
(Tłum. Dorota Kwinta)